مصوب ۱۹ آبان ماه ۱۳۳۶
ماده واحده – موافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند مشتمل بر یک مقدمه و چهارده ماده که در دهم آذر ماه ۱۳۳۵مطابق اول دسامبر ۱۹۵۶ در دهلی نو به امضاء رسیده تصویب میشود.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده پس از تصویب مجلس سنا در جلسه یکشنبه نوزدهم آبان ماه یک هزار و سیصد سی و شش به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نایب رییس مجلس شورای ملی – عماد تربتی
قانون بالا در جلسه ۱۳۳۵/۱۲/۲۲ به تصویب مجلس سنا رسیده است .
موافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند با توجه به روابط فرهنگی که از قرون متمادی بین این دو کشور موجود بوده و بر اثر تمایلات مشترک به استقرار و توسعه روابط فرهنگی نزدیکتری در آینده منطبق با اصول سازمان فرهنگی و علمی و تربیتی ملل متحد به منظور بسط و توسعه روابط مزبورو تفاهم فیمابین به وسائل ممکنه و بر اساس صحیح و استوار به ویژه در مورد علم و امور تعلیم و تربیت به انعقاد قرارداد فرهنگی مصمم شده و به این منظور اشخاص زیر را به عنوان نمایندگان تام الاختیار خود به شرح زیر تعیین نموده اند:
اعلیحضرت همایون شاهنشاه ایران
جناب آقای علی اصغر حکمت سفیر کبیر ایران
حضرت رئیس جمهوری هند
جناب آقای مولانا ابوالکالم آزاد وزیر فرهنگ
و نمایندگان تام الاختیار فوق پس از رسیدگی به اعتبارنامه های یکدیگر که صحیح و معتبر بوده است در موارد زیر موافقت نموده اند :
ماده اول – دولتین تمایل و رغبت خود را به توسعه بیشتر روابط فرهنگی بین دو کشور از طریق تبادل استادان دانشگاه و اعضاء مؤسسات علمی وفرهنگی اعلام می دارند .
ماده دوم – دولتین کلیه مساعدتها و تسهیلات مناسب را معمول خواهند داشت تا دانشجویان هر یک از دو کشور بتوانند تحصیلات و مطالعات خود رادر مؤسسات واقع در قلمرو طرف دیگر تعقیب کنند. این مطالعات ممکن است در هر موضوعی اعم از علمی یا فنی یا ادبی یا غیر از آنها تعقیب شود.
ماده سوم – هر دولت تا حدی که منابع و مقتضیاتش ایجاب کند کارمندان طرف دیگر و یا هر شخصی را که مأمور آن طرف باشد جهت کارآموزی درمؤسسات علمی و فنی و صنعتی خود خواهد پذیرفت.
ماده چهارم – دولتین با رعایت قوانین مربوطه به تأسیس مؤسسات و سیاست عمومی هر یک از دو کشور تأسیس مؤسسات فرهنگی را در قلمرو یکدیگر حسن استقبال می نمایند اصطلاح (مؤسسه فرهنگی) به معنی مراکز تعلیم و تربیت کتابخانه ها و مؤسسات علمی که جنبه تعلیم و تربیتی دارد و مؤسسات مخصوص بسط و پیشرفت هنر از قبیل نمایشگاهها و مراکز هنری و انجمنها و فیلمها و کتابخانه ها و مجامع ادبی میباشد.
ماده پنجم – دولتین با تشکیل مجالس خطابه و تأسیس نمایشگاههای هنری و علمی و ترتیب کنسرتها و نمایشهای فرهنگی و مسافرت دانشجویان واعطاء کمک هزینه تحصیلی به آنان و یا تشویق به همکاری بین جوامع علمی و ادبی و هنری و سایر سازمانهای مخصوص ترقی دانش با تشویق به ترجمه از فارسی به زبانهای هندی و بالعکس و با تأسیس کرسی در دانشگاهها یا سایر مؤسسات تحصیلات عالیه جهت تعلیم رشته های راجع به کشوریکدیگر و با انتشار کتب و مجلات و نمایش فیلم و مبادله نمونه های باستانشناسی و اشیاء هنری و با ترتیب دادن برنامه های رادیویی و با توجه به توصیف تاریخ و زبان و هنر یکدیگر و با مبادله صفحات گرامافون میکروفیلم و عکس نسخ خطی سعی خواهند کرد مبادله فرهنگی و فکری را بین دوکشور توسعه دهند.
ماده ششم – دولتین تا حد امکان مسابقه های ورزش را بین اتباع یکدیگر و همکاری فیمابین سازمانهای پیشاهنگی طرفین را تشویق خواهند کرد.
ماده هفتم – دولتین حتی المکان تضمین میکنند که کتابهای درسی که جهت مؤسسات تعلیم و تربیتی مقرر شده باشد و به خصوص کتابهای درسی تاریخ حاوی هیچگونه اشتباه یا ارائه غلطی درباره کشور طرف دیگر نباشد و نسبت به رؤسای دو کشور احترام لازم را بگذارند.
ماده هشتم – دولتین موافقت می کنند که کوشش خود را در وساطت جهت تسهیل شناسایی متقابل درجات علمی و دیپلم و گواهینامه های مقامات فرهنگی طرفین توسط دانشگاهها و سایر مراجع تعلیم و تربیت خود به کار برند.
ماده نهم – دولتین با حذف تضییقات گمرکی و غیره هر گونه تسهیلات را نسبت به یکدیگر معمول خواهند داشت تا ارسال کتابهای چاپی را در دو کشورتأمین نمایند مع الوصف اینگونه تسهیلات شامل نشریات غیر مطلوب و ضاله که جنبه خلاف عفت داشته و قابل اعتراض طرف دیگر باشد نخواهد شد.
ماده دهم – دولتین نمایندگان فرهنگی به کشور یکدیگر خواهند فرستاد.
ماده یازدهم – دولتین تعهد می کنند که کلیه اقدامات لازم را به عمل آورند و کلیه تسهیلات ممکن را معمول دارند تا مفاد این قرارداد اجراء شود.
ماده دوازدهم – به منظور اجرای مفاد این موافقتنامه هر یک از دولتین در صورت لزوم با ایجاد کمیسیون مخصوصی متشکل از وزیران فرهنگ و رؤسای نمایندگی های سیاسی خود به انضمام مشاورانی که ممکن است از طرف هر یک از اعضای کمیسیون مزبور نامزد شوند موافقت دارند که برای نظارت در اجرای این موافقتنامه در کشور مربوطه و دادن مشورت به دولت درباره جزئیات اجرای آن و توصیه درباره انتخاب اشخاص به جهت مبادله استادان و دانشجویان و غیره به طور کلی تقدیم هر گونه پیشنهاد به دولتین برای پیشرفت و بهبود طرز اجرای این موافقتنامه به عمل آورند.
دولتین در فواصلی که کمتر از یک بار در هر سه سال نباشد مشاوره خواهند کرد تا اجرای این موافقتنامه را در دو کشور هماهنگی و توافق دهند و ازعمالی که در این باب همکاری دارند دعوت نمایند که پیشنهادها و طرحهای ضروری که وسیله مؤثر اجرای این موافقتنامه بشود تقدیم دارند.
ماده سیزدهم – موافقتنامه حاضر هر چه زودتر به تصویب خواهد رسید این موافقتنامه سی روز پس از مبادله اسناد مصوبه که در تهران صورت خواهدگرفت به مورد اجراء گذارده خواهد شد.
ماده چهاردهم – این موافقتنامه به مدت ده سال معتبر خواهد بود. هر یک از طرفین میتوانند با حداقل شش ماه اخطار قبلی قبل از انقضای این دوره به این توافق خاتمه دهند وگرنه این موافقتنامه تا هنگامی که یکی از طرفین با دادن اخطار شش ماهه به آن خاتمه دهد معتبر خواهد بود.
بنا به مراتب بالا نمایندگان تام الاختیار مذکور این موافقتنامه را در دو نسخه هر یک به فارسی و انگلیسی و هندی امضاء کردند. اعتبار هر سه متن مساوی است ولی در صورت بروز اختلاف متن انگلیسی معتبر خواهد بود.
در روز شنبه دهم آذر ماه سال ۱۳۳۵ در دهلی نو امضاء شد.
از طرف اعلیحضرت همایون شاهنشاهی از طرف حضرت رئیس جمهوری هند
(ع.ا.حکمت) (ا.ک.آزاد) سفیر کبیر ایران وزیر فرهنگ
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و چهارده ماده ضمیمه قانون موافقتنامه فرهنگی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند می باشد
. نایب رئیس مجلس شورای ملی – عماد تربتی
