مقایسه ماده ۱۷ اعلامیه جهانی حقوق بشر با قانون اساسی جمهوری اسلامی

آیا میدانید : ۳۰ مورد قوانین حقوق بشر وجود دارد . این موارد اساسی ترین حقوق انسانی شما هستند و متعلق به شماست.

ماده ۱۷اعلامیه جهانی حقوق بشر حق مالکیت را به صورت منفردن یا دسته جمعی حق هر انسانی میداند و تاکید میکند که نمیتوان انسانی را از این حق محروم کرد.

مالکیت شخصی مالکیتی است که به موجب آن اشیاء به اشخاص ارتباط پیدا می کند و در پرتو این ارتباط مالکیت به رسمیت شناخته می شود.

انسان از بدو تولد دارای حقوقی ذاتی و ناگسستنی است که اولین و بنیادی ترین آنها حق حیات یا به عبارتی حق مالکیت بر جان است. بدون چنین مالکیت و تسلطی، منزلت وجودی انسان در ورطه ی نوعی از بردگی گرفتار خواهد شد. درحالیکه امر ناشی از شأن وجودی انسان به عنوان موجودی مستقل و آزاد است. آزادی انسان با مالکیت و تسلط وی بر جان و مال خود تعریف می شود. علت اینکه جان و مال انسان در طول هم و توأمان مطرح می شود این است که حق مالکیت بر مال در واقع ادامه حق مالکیت بر جان است. و نقض آن هم به همان اندازه مذموم میباشد .

و اما در ماده ۳۱ قانون مدنی ایران بیان شده است که هیچ کس نمی تواند مالی را از تصرف مالک آن بیرون کند مگر به حکم قانون

و اصل ۴۷ قانون اساسی هم تاکید میکند که : مالکیت شخصی که از راه مشروع باشد محترم است

دراین خصوص باید گفت که شرع اسلام , در قوانین ایران مورد نظر قرار گرفته است و مالکیت جان و مال انسانها را , اول در اختیار خدا و سپس نایب برحق او میداند و حکومت ج.ا برای این منظور با وضع قوانینی چون پرداخت خمس و زکات بر مالکیت فردی انسانها تسلط می یابد و بطور کلی در ایران بر سلب مالکیت, قانون واحدی حکومت نمیکند و از این حیث بین قوانین سلب مالکیت و مراجع رسیدگی و تشریفات آن در بعضی مواقع هماهنگی وجود ندارد.