آیا میدانید : ۳۰ مورد قوانین حقوق بشر وجود دارد . این موارد اساسی ترین حقوق انسانی شما هستند و متعلق به شماست .
ماده ۱۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر به حق آزادی انسان در عبور و مرور و انتخاب محل اقامت اشاره دارد. از بعد حقوقی، این حق هرکسی است که بتواند سفر کند . اگر کسی به هر دلیلی قصد تغییر موطن خود یا حتی ترک تابعیت را داشته باشد , آزاد است و ممانعت از خروج آزاد شهروندان نوعی زندان انگاری سرزمین است.
در ماده ۱۶ قانون گذرنامه ایران به مورادی اشاره دارد که به موجب آن از خروج افراد جلوگیری بعمل می آید و اما در بند سوم این ماده عنوان میکند که هرگاه مقامات قضایى مسافرت برون مرزى کسى را مخالف “مصالح نظام” تشخیص دهند مى‌توانند مانع سفر او گردند. این تبصره با اطلاق حق سفر در اعلامیه جهانی حقوق بشر که به تصویب پارلمان در ایران رسیده و جزو تعهدات بین المللی حکومت است, منافات دارد.
سفر کردن حق اولیه و طبیعى هر فرد است و اعطایى نیست. این حق را هیچ دولتى به افراد جامعه نداده, که بخواهد از او سلب نماید. پس نباید دامنه “تشخیص مقامات قضایی” در بند ۳ ماده ۱۶ را بدان حد باز گذاشت که موجب تهدید این حق مسلم گردد. در ایران با ممنوع الخروج کردن مخالفین سیاسی و عقیدتی به عنوان حربه ای علیه ناراضی یان استفاده می شود و کشور را به زندانی برای آنها تبدیل می کنند.
و اما ماده ۱۸ این قانون, حق سفر برای زنان ایرانی را منوط به موافقت شوهر، ولی و یا قیم ایشان می میکند. قانونی که با محد‌‌ود‌‌یت خروج زنان شوهرد‌‌ار از کشور یا امکان ممنوع الخروج‌شد‌‌ن آنان توسط شوهر، چالشی جد‌‌ی در حقوق اساسی فرد‌‌ی و اجتماعی زنان ایجاد کرد‌‌ه است
بنابراین حق خروج از کشور یک حق بشری است و ممنوع الخروج کردن, تضییع حقى بشرى براى سفر کردن وآزادى در حرکت است.
