کلیپ های اهداف ۱۷ گانه

بررسی هدف اول از سند ۲۰۳۰ یونسکو

 آیا می دانید سند ۲۰۳۰ یونسکو چیست و چه اهدافی را دنبال میکند؟
این برنامه آموزشی بخشی از برنامه کلان سازمان ملل متحد برای توسعه پایدار کشورهای عضو این سازمان است که در سپتامبر ۲۰۱۵ طی یک قطعنامه ۱۷ ماده ای به تصویب رسیده و مقرر شده که از ژانویه ۲۰۱۶ اجرائی شود .
هدف نخست این سند به پایان دادن فقر در تمامی اشکال در همه جا تاکید دارد.
ریشه کنی فقر در تمام اشکال آن یکی از بزرگترین چالش های جامعه بشری و به خصوص ایران است.

براساس تعاریف اسناد بین المللی به خصوص دستورالعمل اهداف توسعه پایدار سند ۲۰۳۰ یونسکو ، دو نوع فقر وجود دارد:
فقر مطلق، که به محرومیت شدید از نیازهای اولیه مانند غذا، آب آشامیدنی سالم، سرپناه, امکانات بهداشتی و آموزشی اطلاق میشود
و فقر نسبی، که به شکل های مختلفی چون سطح پایین درآمد، عدم اطمینان از تأمین پایدار معیشت، تبعیض اجتماعی و محرومیت و عدم امکان مشارکت در تصمیم گیری های مدنی، اجتماعی و فرهنگی، نمود می یابد.
و همچنین دیده میشود که در اعلامیه ها و کنوانسیون های جهانی حقوق بشر به موارد فوق توجه ویژه ای شده است.
از جمله مفاد ۲۲، ۲۳ ، ۲۴ و ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر که، برخورداری از سطح زندگی مناسب و در خور کرامت انسان و همچنین بهره مندی از خدمات و حمایت های تامین اجتماعی را لازمه نیل به این هدف قلمداد می کنند.
و همچنین مواد ۹ و ۱۱ از میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی،
و ماده ۲۷ کنوانسیون حقوق کودک
و ماده ۲۸کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت
از جمله اسناد بین المللی حقوق بشری هستند که بیانگر لزوم فقر زدایی در تمام اشکال موجود است.
لازم به ذکر است که طبق اصل ۳ بند ۱۲ ، اصل ۲۹ و اصل ۴۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران, به برابری و ریشه کنی فقر در تمامی سطوح تاکید شده است
اما در واقعیت,
دولت جمهوری اسلامی ایران به دلیل عدم مدیریت و وجود رانت، اختلاس، فساد و … نتوانسته فقر مطلق را کنترل نماید به طور مثال می بینیم که:
عدم امکانات تحصیلی
عدم امکانات بهداشتی
خشک شدن دریاچه ها
از بین رفتن رود خانه ها
نابودی جنگل ها
ریزگردها
نابودی محیط زیست
وافزایش آمار اعتیاد و پائین آمدن سن اعتیاد،
افزایش فحشا و پائین آمدن سن آن در بین نوجوانان و جوانان
و همچنین موفق به ریشه کنی فقر نسبی هم نشده است، بلکه با کمال تاسف بروز پدیده هایی مانند:
فروش اعضا بدن، کارتن خوابی، گورخوابی، تن فروشی، کودک فروشی، کار کردن با دستمزدهای زیر خط فقر و … را می توان نشانگر رشد روز افزون فقر و ناکامی دولت در انجام وظایف قانونی دانست.
و متاسفانه در سالهای اخیر، نزدیک به نیمی از جمعیت کشور دچار «فقر مطلق» و بیش از نیمی دچار فقر نسبی هستند. و اینک با عدم مدیریت دولت بر نرخ ارز و بی ارزش شدن پول ملی کشور, همچنان شاهد افزایش روز‌افزون فقر در ایران هستیم.