راهنمای سازمان ملل متحد برای پیشگیری از بزهکاری نوجوان (راهنمای ریاض) مصوب و اعلان مجمع عمومی طی قطعنامه شماره ١١٢/۴۵ مورخ ١۴ دسامبر ۱۹۹۵

١ .اصول بنیادین

۱ .پیشگیری از بزهکاری نوجوان بخشی اساسی از پیشگیری از جرم در جامعه است. اشخاص جوان بـا مشارکت درفعالیت های قانونی و مفید اجتماعی و اتخاذ گرایش انسان دوستانه در قبال جامعه و چشـم انـداز زنـدگی قـادر انـد نگرشهای غیر جرمی را توسعه دهند.

٢ .پیشگیری موفقیت آمیز بزهکاری نوجوان مستلزم تلاش از جانب تمام جامعه است تا رشد هماهنگ نوجوان را همراه با احترام و ارتقاء مسئولیت آنان از عنفوان کودکی، اطمینان دهد .

۳ .از نظر تفسیر راهنمای حاضر، گرایش کودک محور باید دنبـال گـردد. اشـخاص جـوان بایـد نقـش و مشـارکت فعـال درجامعه داشته و باید به عنوان موضوعات محض اجتماعی شدن یا کنترل تلقی شوند .

۴ .در اجرای این راهنما و براساس نظامهای قانونی ملی رفاه اشخاص جوان از عنفوان کودکی باید کانون توجه برنامـه پیشگیرانه باشد .

۵ .نیاز به و اهمیت سیاستهای مترقیانه پیشگیری از بزهکاری و مطالعه منظم بسط تدابیر بایـد مـورد تصـدیق و اذعـان قرار گیرد. این امر باید مجرم ساختن و یا به جزا رساندن آودآی را برای رفتاری که باعث صدمه جدی به رشد کودک یا آزار به دیگران نیست، باز دارد. این سیاست ها و تدابیر باید شامل موارد زیر گردد :

الف) تمهید فرصتها به ویژه فرصتهای آموزشی، تا نیازهای متنوع اشخاص جوان تأمین گردد و به عنوان چارچوبی حمـایتی برای صیانت رشد شخصی کلیه اشخاص جوان به ویژه آنهایی که آشکارا در محاصره یـا ریسـک اجتمـاعی هسـتند و نیازمنـد مراقبت خاص و حمایت اند، عمل کند.

ب) ایده ها و رهیافت ها ی تخصصی برای پیشگیری بزهکاری برپایه قوانین، فرایندها، نهادها، تسهیلات و شـبکه ارائـه خـدمت به هدف کاهش انگیزه، نیاز و فرصت برای یا شرایط موجب ارتکاب بزهکاری ات،

ج) مداخله رسمی به نفع شخص جوان با سرلوحه قراردادن انصاف و برابری،

د) صیانت رفاه، رشد، حقوق و مصالح کلیه اشخاص جوان.

ص) با این تلقی که رفتار جوانی یا کردار که با کلیه هنجارها و ارزشهای اجتماعی مطابقت ندارد اغلب جزئی از فرایند بلوغ و رشد است و در اکثر افراد با تغییر وضعیت به بزرگسالی به گونه ای خود انگیخته از بین میرود.

ز) با آگاهی از اینکه این عقیده مسلط در کارشناسان است، برچسب زدن شخص جوان به عنوان «منحرف» و «مبزهکـاری» یا «از پیش مبزهکاری» اغلب به رشد الگوی مداوم رفتار نامطلوب از سوی اشخاص جوان کمک میآند.

۶. برای پیشگیری از بزهکاری نوجوانان، بویژه جایی که هنوز موسسات ایجاد نشده اند، خـدمات جامعـه محـور و برنامـه بایـد گسترش یابند.

٢ .دامنه راهنما،

٧.راهنمای حاضر باید در چارچوب گسترده اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق بین المللی حقـوق اقتصـادی، اجتمـاعی و فرهنگی، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، اعلامیه حقوق کودک و کنوانسیون حقوق کـودک و در قالـب قواعـد حداقل معیار برای اجرای عدالت نوجوان (قواعد پکن) همچنین سایر اسناد و هنجارهای مربوط به حقـوق، مصـالح و رفـاه کلیه کودکان و اشخاص جوان تفسیر و اجرا گردد .

٨.راهنما حاضر همچنین باید در قالب شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی حاکم در هر دولت عضو اجرا گردد .

٣ .پیشگیری عمومی

٩.طرحهای پیشگیری جامع باید در سطح حکومت نهادینه گردد و شامل موارد زیر گردد:

الف) تحلیلهای ریشه یا مشکل و فهرست برداری از سرمایه ها، خدمات، تسهیلات و منابع موجود؛

ب) تعریف روشن مسئولیتها برای مؤسسات، نهادها، پرسنل واجد شرایط دخیل در تلاشهای پیشگیرانه؛

ج) مکانیسمهایی برای هماهنگی مناسب در رابطه با تلاش های پیشگیری میان مؤسسات دولتی و غیردولتی.

د) نظارت مداوم و ارزیابی دقیق خطمشیها، برنامه ها و راهبردهای مبتنی بر مطالعات پیشگویانه در جریان اجرا.

ر) روش هایی که به طور مؤثر فرصت ارتکاب اعمال بزهکاریانه را کاهش دهد.

ز) دخالت جامعه از طریق طیفی وسیع از خدمات و برنامه ها.

س) هماهنگی نزدیک چند وجهی میان حکومت ملی، ایالتی، استانی و محلی با مشارکت بخش خصوصی، نماینـدگی شهروندان جامعه ای که قـرار اسـت بـه آنـان خـدمت شـود و کـار، مراقبـت کـودک، آمـوزش بهداشـت، اجتمـاعی، نیـروی انتظامی و قضایی در اقدام هماهنگ برای پیشگیری بزهکاری نوجوان و جرم جوانان .

ض) مشارکت جوانان در سیاست ها و فرایند های پیشگیری بزهکاری از جمله توسل به منابع جامعه، خود یاری جوانان و جبران خسارت برای قربانی و برنامه های کمک؛

ط) پرسنل  متخصص در کلیه سطوح؛

۴ .فرایند های تخصص

١٠.باید بر سیاستهای پیشگیرانهای تأکید نهاده شود که اجتماعی کردن و ادغـام کلیـه کودکـان و اشـخاص جـوان را بـه ویژه از طریق خانواده، جامعه، گروههای همتا، مدارس، آمـوزش حرفـهای و جهـان کـار و از طریـق سـازمانهای داوطلبانـه تسهیل کند. توجه خاص باید به رشد شخصی مناسب کودکان و اشـخاص جـوان معطـوف گردیـده و بـه عنـوان شـرکا ی کامل و برابر در فرایند های اجتماعی شدن و ادغام پذیرفته شوند.

الف) خانواده

۱١.هر جامعه یا باید بالاترین اولویت را بر نیازها و رفاه خانواده و کلیه اعضایش قراردهد.

١٢.از آنجاییکه خانواده واحد اصلی مسئول برای اجتماعی شدن اولیه کودکا ن است تـلاش هـای دولتـی و اجتمـاعی در جهت حفظ تمامیت خانواده از جمله اعضای نزدیک آن باید دنبال گردد . بر عهده جامعه جامعه است که بـه خـانواده در مراقبت و حمایت و در اطمینان بخشیدن به رفاه جسـمی و ذهنـی کودکـان کمـک کنـد. ترتیبـات کـافی از جملـه مراقبـت روزانه باید فراهم گردد .

١٣.حکومت باید سیاست هایی را مقرر نماید که مستعد و مشوق رشد کودکان در محیط های خـانوادگی بـا ثبـات و جـاافتاده هستند. خانوادههای نیازمند کمک در حل شرایط بی ثبات یا مناقشه باید از خدمات لازم برخوردار شوند .

١۴.در جایی که محیط خانوادگی، باثبات و جا افتاده وجود ندارد وو قتی که تلاش های جامعـه در کمـک بـه والـدین ناکـام است و اعضای نزدیک آن قادر بـه ایفـای نقـش خـود نیسـتند جانشـینهـای بـدیل از جملـه مراقبـت، شـیر دادن و فرزنـد خواندگی باید مورد توجه قرارگیرد. چنین جانشینهایی تاحد ممکن باید محیط خانواده باثبات و جا افتـاده را تکـرار نمایـد در حالیکه احساسی از تداوم را برای کودکان ایجاد نموده و از این رو از مشکلات همراه بـا «تـرویج بیهـودگی» اجتنـاب گردد .

١۵.توجه خاص باید به کودکـانی بعمـل آیـد کـه بـر اثـر مشـکلات ناشـی از تغییـر سـریع و نـابرابر اقتصـادی، اجتمـاعی و فرهنگی به ویژه کودکان بومی، خانوادههای مهاجر و پناهنده آسیب دیده اند. از آنجایی که چنین تغییراتی ممکـن اسـت ظرفیت اجتماعی خانواده را در تأمین پرورش و تغذیه سنتی کودکان مختل نماید و اغلب در نتیجه تضـاد نقـش و فرهنـگ برای اجتماعی کردن کودکان، باید شیوهه ای سازنده نوآورانه و اجتماعی طراحی شوند .

١۶.باید تدابیری اتخاذ و برنامه هایی تدوین شوند که برای خانوادهها فرصت آموختن درباره نقش والدین و تعهدات آنـان در قبال رشد کودک و مراقبـت کـودک فـراهم آورد. در عـین حـال روابـط مثبـت فرزنـد – والـدین را ارتقـاء داده، والـدین را بـرای مشکلات کودکان و اشخاص جوان حساس ساخته و مشارکت آنان را در مناسبتهای خانواده و جامعـه – محـور ترغیـب نماید .

١٧.حکومت ها باید تدابیری اتخاذ نمایند کـه انسـجام و همـاهنگی خـانواده را ارتقـاء داده و جـدایی کودکـان از والـدین را مأیوس سازند مگر اینکه شرایط آسیب رسان به رفاه و آینده کودک بدیل کارآمدی را باقی نگذارد .

١٨.حائز اهمیت است که بر کارکرد اجتماعی شدن خانواده و اعضای نزدیک آن تأکیـد گـردد. همچنـین اهمیـت دارد کـه نقش، مسئولیت ها و مشارکت و همکاری آینده اشخاص جوان در جامعه مورد تصدیق قرارگیرد .

١٩.به منظور اطمینان بخشیدن به حقوق کودک در سازگاری مناسـب بـا جامعـه، حکومتهـا و سـایر مؤسسـات بایـد روی مؤسسات اجتماعی و قانونی موجود تکیه نمایند هر گاه نهادهای سنتی و آداب و رسـوم پـیش از آن مـؤثر نباشـند بایـد تدابیر نوآورانهای را فراهم نموده یا اجازه دهند .

ب) آموزش

۲۰ .حکومت ها ملزم هستند آموزش عمومی برای تمامی اشخاص را فراهم نمایند.

٢١ .نظام های آموزشی علاوه بر فعالیتهای تحصیلی و آموزش حرفهای شان باید توجه ویژه به موارد زیر معطوف دارند:

الف) تدوین ارزش های اولیه و گسترش احترام به هویت فرهنگی و الگوهای خود کـودک، ارزشـهای اجتمـاعی کشـوریکه کودک در آن زندگی میآند و تمدن هایی که متفاوت از خود کودکاند و حقوق بشر و آزادی های بنیادین؛

ب) ارتقاء و رشد شخصیت و استعداد و توانا یئ های ذهنی و جسمی افراد جوان نسبت به کاملترین استعدادشان؛

ج) مشارآت اشخاص جوان به عنوان شرکت کنندگان فعال و مؤثر بیشتر از صرفاً محسوسات در فرایند آموزشی؛

د) انجام فعالیت هایی که احساس هویت و تعلق به مدرسه و جامعه را ترویج میکند؛

و) تشویق اشخاص جوان برای درک و احترام گذاشتن به نظرات و عقاید مختلف و همچنین تفاوت های فرهنگی و سـایر

تفاوت ها؛

ز) تمهید اطلاعات و راهنمایی درباره آموزش حرفهای، فرصت های شغلی و پیشرفت سوابق کاری؛

ص) تمهید حمایت عاطفی مثبت برای اشخاص جوان و اجتناب از سوء رفتار روانی؛

ض) اجتناب از تدابیر انضباطی سخت؛

٢٢ .نظام های تربیتی باید در پی همکاری با والدین، سازمان های جامعـه و سـازمان هـائی کـه بـا فعالیتهـای اشـخاص نوجوان مربوط اند.

٢٣ .اشخاص جوان و خانوادهشان باید درباره قانون و حقوق و مسئولیت هایشان تحـت قـانون و همچنـین نظـام ارزشـی جهان شمول از جمله اسناد ملل متحد مطلع شوند.

٢۴ .نظام های اجتماعی باید مراقبت و توجه ویژه به اشخاص جوان در معرض ریسک اجتماعی به عمل آورند. برنامه های تخصصی پیشگیری و مطالب آموزشی، رهیافت ها و ابزار باید تدوین و کاملاً مورد استفاده قرار گیرند.

٢۵ .توجه ویژه باید به خط مشی ها و راهبردهـای جـامع بـرای پیشـگیری از الکـل، مـواد مخـدر و دیگـر مـواد سـوء توسـط اشخاص جوان معطوف گردد. معلمان و دیگر اشخاص حرفهای باید تجهیز و آموزش بینند تا از مشکلات پیشگیری و یا بـه آن بپردازند. اطلاعات درباره استفاده و سوءاستفاده از مواد مخدر از جمله الکل باید در دسترس تشکل دانش آموزی قرار گیرد.

٢۶ .مدارس باید به صورت منبع و مراکز ارجاع برای تهیه خدمات پزشکی مشاوره و نظیر آن برای اشخاص جوان بـه ویـژه آن دسته با نیازهای خاص و دچار اعتیاد، غفلت، قربانی شدن و بهرهجویی عمل نمایند.

٢٧.معلمان و سایر بزرگسالان و تشکل دانش آموزی باید از طریق برنامه هـای آموزشـی گونـاگون بـه مشـکلات، نیازهـا و تصورات اشخاص جوان به ویژه افراد متعلق به گروههای آم توجه، محروم، قومی یا اقلیت و آم درآمد حساس شوند.

٢٨ .نظامهای مدرسه باید تلاش نمایند بالاترین معیارهای حرفهای و آموزشی را در ارتبـاط بـا روش هـای مـواد درسـی، تدریس، آموزش و رهیافت و استخدام و آموزش معلمان واجد شرایط تأمین و ارتقاء دهند.

۲۹ .نظامهای مدرسه باید فعالیت های فوق برنامه مورد علاقه اشخاص جوان را با همکـاری گـروه هـای جامعـه ؛ برنامـه ریزی، توسعه و اجرا نمایند.

٣٠ .کمک ویژه باید به کودکان و اشخاص جـوان داده شـود کـه تبعیـت از نظامنامـه هـای حضـور یـا تـرک تحصـیل را دشـوار مییابند.

٣١ .مدارس باید سیاست ها و قواعد منصفانه و عادلانه را ارتقاء دهنـد؛ دانـش آمـوزان بایـد در ارگـان هـای تـدوین کننـده سیاست مدرسه از جمله سیاست های انضباطی و تصمیم گیری حضور داشته باشند.

ج) جامعه

٣٢ .خدمات و برنامه های جامعه – محور که به نیازهای خاص، مشکلات و مصالح و نگرانیهای اشخاص جوان پاسـخ داده و مشاوره و راهنمایی مناسب را به اشخاص جوان و خانوادههایشان ارائه دهـد، بایـد گسـترش یافتـه و در صـورت وجـود تقویت شوند.

٣٣ .جوامع باید طیفی وسیع از تدابیر حمایتی جامعه – محور از جمله مرآکز توسعه جامعه،تسهیلات تفریحی و خـدمات پاسخگو به مشکلات خاص کودکان در معرض ریسک اجتماعی را باید برای اشخاص جوان فراهم یا آنان را هر آجـا وجـود دارند تقویت نمایند.

٣۴ .تأسیسات خاص باید برای فراهم ساختن سرپناه کافی برای اشخاص که قادر به زندگی در منزل نیسـتند و یـا فاقـد منزل مسکونی اند، ایجاد گردد.

٣۵ .طیفی از خدمات و تدابیر یاری دهنده باید در پرداختن به مشکلات تجربه شده اشخاص جوان در گـذار بـه بزرگسـالی ارائه گردد.

٣۶ .سازمان های داوطلب ارائه دهنده خدمات برای اشخاص جـوان بایـد از سـوی حکومـت هـا و سـایر مؤسسـات مـورد حمایت مالی و سایر حمایت ها قرار گیرند.

٣٧ .سازمان های جوانان باید در سطح محلی ایجاد یا تقویت شوند و به آنان موقعیت کامـل مشـارکتی در مـدیریت امـورجامعه داده شود . این سازمان ها باید جوانان را در سازماندهی پـروژههـای جمعـی و داوطلبانـه و بـه خصـوص پـروژه بـه هدف یاری رساندن جوانان نیازمند مساعدت و ترغیب نمایند.

٣٨ .مؤسسات حکومتی باید مسئولیت ویژهای به عهده گرفتـه و خـدمات لازم بـه کودکـان بـیخانمـان یـا خیابـانی ارائـه دهند. اطلاعات درباره تسهیلات محلی، مسکن، اشتغال و سایر اشکال و منابع کمک باید به راحتی برای اشخاص جوان فراهم گردد.

٣٩ .طیفی گسترده از تأسیسات و خدمات تفریحی مورد علاقه خـاص اشـخاص جـوان بایـد ایجـاد گـردد و بـه راحتـی در دسترس آنان قرار گیرد.

د) رسانه های همگانی

۴۰ .رسانه های همگانی باید در اطمینـان دادن بـه اینکـه اشـخاص جـوان بـه اطلاعـات و مطالـب از منـابع متنـوع ملـی و بین المللی دسترسی دارند تشویق شوند.

۴١ .رسانه های همگانی، باید تشویق شوند که کمک مثبت اشخاص جوان به جامعه را انعکاس دهند.

۴٢ .رسانه های همگانی باید تشویق شوند که اطلاعات درباره وجود خدمات، تسهیلات و فرصت ها برای اشخاص جـوان در جامعه را پخش نمایند.

۴٣ .رسانه های همگانی به طور اعم و تلویزیون و رسانه فیلم به طور اخص باید تشویق شوند کـه نمـایش پورنـو گرافـی(تصاویر مستهجن )، مواد مخدر و خشونت را به حداقل رسانده و خشونت و بهرهجویی را بـه گونـه ای ناخوشـایند نشـان دهند. همچنین نمایشات و عرضههای خفیف آننده و توهینآمیز به خصوص کودکان، زنان و روابـط بـین اشـخاص اجتنـاب نموده و اصول و نقش های برابر را ارتقاء دهند.

۴۴ .رسانه های همگانی باید از نقش و مسئولیت اجتماعی گسترده خـود و همچنـین نفوذشـان در ارتباطـات مربـوط بـه سوءاستفاده مواد مخدر و الکل ناشی از جـوانی آگـاه باشـند. بایـد از قـدرت خـود در پیشـگیری از سوءاسـتفاده مـواد بـا ارسال پیام های مداوم از طریق رویکرد متوازن استفاده نمایند. اطلاع رسانی مؤثر علیه مواد مخدر بایـد در تمـام سـطوح گسترش یابد.

۵ .خطمشی اجتماعی

مؤسسات حکومت ها باید اولویت زیادی به برنامه ها و طرحها برای اشخاص جوان بدهند واعتبارات و سایر منـابع کـافی برای ارائه مؤثر خدمات، تسهیلات و کارمندان تخصیص دهند تا تأمین مراقبت پزشکی و بهداشت آافی، تغذیه، مسکن وسایر خدمات پیشگیری از اعتیاد به مواد مخدر و الکل و رفتار میسر گردد و اطمینـان دهنـد آـه چنـین منـابع در دسـترس جوانان قرار گرفته و بموقع از آنها بهرهمند میشوند.

۴۶ .نهادینه ( سلب آزادی ) آردن اشخاص جوان باید اقدامی از آخرین توسل بوده و برای حداقل مدت لازم صورت گرفته ورعایت بهترین مصالح شخص جوان شایان اهمیت است. ضوابط اجازه دهنده برای دخالـت رسـمی در ایـن خصـوص بایـد دقیقاً تعریف شده و محدود به شرایط زیر باشد:

الف) در صورتی که کودک و شخص جوان از آزاری در رنج باشد که توسط والدین و قیم ها به وی وارد شده باشد.

ب) در صورتی که کودک یا شخص جوان مورد سوءاستفاده جنسی، جسمی و روحی توسط والدین یا قیم ها قـرار گرفتـه باشد،

ج) در صورتی که از کودک یا شخص غفلت شده یا از وی دست آشیدند یا توسط والدین و قیم ها مـورد بهـرهجـویی قـرار گرفته باشد.

د) در صورتی که کودک یا شخص جوان توسط خطر جسمی و روحی به خاطر رفتار والدین و قیم ها مورد تهدید باشد؛

ه) در صورتی که خطر جسمی و روانی جدی به کودک و شخص نوجوان خود را در رفتار خود وی نشان داده نـه والـدین وقیم ها،نه نوجوان خودش و نه خدمات جامعه غیر مقیم نتوانند خطر را با ابزاری جز زندانی آردن برطرف نمایند.

۴٧ .مؤسسات حکومتی باید برای اشخاص فرصت تحصیل تمام وقت فراهم نمایند که در صورت عدم توانایی والدین و یـا قیم در تأمین آن توسط دولت پرداخت گردد و همچنین فرصت آسب تجربه کاری داده شود.

۴٨ .برنامه های پیشگیری از بزهکاری باید بـر پایـه یافتـه هـای تحقیقـی موثـق و علمـی بـا نظـارت ادواری و ارزشـیابی وانطباق از همین قرار طرحریزی و توسعه یابند .

۴٩ .اطلاعات علمی باید در اختیار جامعه حرفـهای و عامـه مـردم دربـاره نـوع رفتـار یـا وضـعیتی قـرار گیـردکـه دال بـر یـا نتیجه اش قربانی شدن جسمی و روانی، آزار یا سوءاستفاده و بهرهجویی باشد.

۵٠ .به طور کلی، شرکت در طرحها و سرمایه ها باید داوطلبانه باشد. اشخاص جوان خودشان بایـد در تـدوین، توسـعه واجرای آنان مشارکت نمایند.

۵١ .حکومت ها باید بررسی، گسترش و اجرای خطمشیها تدابیر و راهبردها در داخل یا خارج از نظام عدالت کیفـری را برای پیشگیری از خشونت داخلی علیه و یا آسیب رسان به اشخاص نوجوان را آغاز و یا ادامه دهند و رفتـار منصـفانه بـا این قربانیان خشونت داخلی را اطمینان دهند.

۶ .قانونگذاری یو اجرا عدالت نوجوان

۵٢ .حکومت ها باید قوانین و آئین دادرسی مشخص جهت ارتقاء و حمایت از حقوق و رفـاه کلیـه اشـخاص جـوان وضـع واجرا نمایند.

۵٣ .قانون پیشگیری از قربانی شدن، سوءاستفاده، بهرهجویی و استفاده برای فعالیت های کیفـری کودکـان و اشـخاص نوجوان باید وضع و اجرا گردد.

۵۴ .هیچ کودک یا شخص جوان نباید مشمول اصلاح سخت یا توهین آمیز یا تدابیر تنبهیی در منزل، مدارس یا در هـر نهـاد دیگری گردد.

۵۵ .قانون و اجرا به هدف محدود کردن و کنترل دسترسی به سلاح از هر نوع برای کودکان و اشـخاص جـوان بایـد دنبـال گردد.

۵۶ .به منظور پیشگیری بیشتر از داغ ننگ، قربانی شدن و کیفـری شـدن اشـخاص جـوان بایـد قـوانینی وضـع گـرددکـه اطمینان دهد رفتار ارتکابی از سوی بزرگسال که بزهکاری تلقی نگردیده و یا مجازات به همراه ندارد، در صورت ارتکـاب از سوی شخص جوان بزهکاری محسوب نگردیده و مجازات نخواهد شد.

۵٧ .ایجاد سازمان بازرسی یا نهاد مشابه مستقل باید مورد بررسی قرار گیرد که اطمینان دهد موقعیت، حقوق و مصالح اشخاص جوان حفظ گردیده و ارجاع مناسب به خدمات موجود به عمل میآید. اداره بازرسی یا دیگر نهاد ایجاد شـده بـر اجرای راهنمای ریاض، قواعد پکن و قواعد حمایت از نوجوانان محروم از آزادیشان نظـارت خواهـد کـرد. اداره بازرسـی یـا نهاد دیگر باید در فواصل منظم گزارشی از پیشرفت حاصله و دشواری های رویارو در اجرای اسناد انتشـار دهـد . خـدمات

جانبداری از کودک هم باید برقرار گردد.

۵٨ .نیروی انتظامی و سایر کارآنان و ذی مدخل اعم از زن و مرد باید آموزش ببینند تا به نیازهـای خـاص اشـخاص جـوان پاسخ دهند و در بالاترین میزان ممکن با برنامه ها و امکانات ارجاع برای تغییـر مسـیر رسـیدگی اشـخاص جـوان از نظـام عدالت آشنا بوده و از آنان استفاده نمایند.

۵٩ .قوانینی باید وضع و دقیقاً اجرا شوند که آودآان و اشخاص جوان را از استفاده مواد مخدر و خرید و فروش مواد مخدر حراست نماید.

٧ .تحقیق، گسترش خط مشی و هماهنگی

۶٠ .تلاش هایی باید صورت گیرد و مکانیسمهایی باید برقرار گردند تا بر پای ه هم چند موضـوعی و هـم فـوق موضـوعی، تعامــل و همــاهنگی میــان مؤسســات و خــدمات اقتصــادی، اجتمــاعی و بهداشــتی، نظــام عــدالت، نوجوانــان جامعــه و مؤسسات توسعه و سایر نهادهای ذیربط را ارتقاء دهند.

۶١ .تبادل اطلاعات، تجربه و کاردانی حاصله از پروژهها، روشها و ابتکارات مربوط به جرم جوانان پیشـگیری از بزهکـاری و عدالت نوجوان باید در سطوح ملی، منطقهای و بین المللی تشدید گردد.

۶٢ .همکاری بین المللی و منطقهای در موضـوعات مربـوط بـه جـرم جوانـان، پیشـگیری از بزهکـاری و عـدالت نوجـوان بـا مشارکت حقوقدانان، آارشناسان، تصمیم گیرندگان باید بیشتر بسط یافته و تقویت گردد.

۶٣ .همکاری فنی و علمـی در موضـوعات عملـی و مربـوط بـه خـطمشـی بـه ویـژه در طرحهـای آموزشـی، آزمایشـی و نمایشی و درباره مشاغل ویژه راجع به جلوگیری از جرم جوانان و بزهکاری نوجوان باید قویاً مورد حمایت حکومتها، نظـام سازمان ملل متحد و سایر سازمانهای مربوطه قرار گیرند.

۶۴ .همکاری در انجام تحقیقات علمی در رابطه بـا شـیوههـای مـؤثر پیشـگیری از جـرم جوانـان و بزهکـاری دختـران بایـد تشویق گردد و یافتههای چنین تحقیق باید وسیعاً پخش و ارزشیابی شوند.

۶۵ .ارگانها، مؤسسات، نهادها و ادارات ذیربط سازمان ملـل متحـد بایـد همکـاری نزدیـک و

 همـاهنگی نزدیـک در مسـائل مختلف مربوط به عدالت کودکان نوجوان و جرم جوانان وپیشگیری بزهکاری نوجوان را دنبال نمایند.

۶۶ .بر پایه راهنمای حاضر، دبیرخانه سازمان ملل متحد با همکاری نهادهای ذی علاقه باید نقش فعال در انجـام تحقیـق همکاری علمی، تدوین گزینه سیاستگذاری و بازنگری و نظارت بر اجرا ایشان ایفا آرده و به صورت منبع اطلاعـاتی قابـل اعتماد درباره شیوههای مؤثر پیشگیری از بزهکاری عمل کند.